«نگار»

یه کار نسبتا سورئال توی سینمای درام زده‌ و بدون تنوع ایران خیلی خوبه، ولی بهتر میشد اگر پخته بود، توانایی بیشتری در همراه کردن بیننده با انگیزه‌های نقش اول داشت و به جای نمایش کامل واقعیت و خیال در یک خط موازی به بیننده کدهایی میداد تا خودش روایت معماگونه‌ی فیلم رو کشف کنه.

اولش هیجان زده شدم که قراره با یه فیلم پست مدرن روبه رو شم، ولی ایده ی جسورانه در همون حد ایده باقی میمونه و ادامه‌ی فیلم خیلی سطحی و محافظه کارانه سرهم بندی میشه و  به اخر میرسه.

پ ن : برای  من دیدن فروتن رو پرده‌ی سینما همیشه با کلی قلبی شدن چشما همراهه♥ـ♥