فریاد زیر آب

 خفه‌گی

 من دوستش داشتم،نورپردازی،طراحی صحنه و لباس، بازی کنترل شده‌ی نوید محمد زاده ، و بازی موثر شخصیت‌های مکمل فیلم مثل ماهایا پطروسیان و پولاد کیمیایی ... اما غافلگیر کننده تر از همه حضور الناز شاکر دوست با گریم عجیب و بازی خیلی خوب که درش اثری از "من یه دختر خوشگلم،همین برای هنرپیشه بودن کافیه" نیست، حتی فن بیانش هم تغییر کرده بود و به نظرم این یکی از اون فیلمایی هست که شاکردوست میتونه باش از کارنامه هنری خودش دفاع کنه.

یه درام روانشناسانه و نسبتا غافلگیر کننده که وسط این درام زدگی خسته کننده سینمای ایران توی زمستونِ نمیدونم کجا اتفاق میافته، کمی مرموز و رعب آور. 

+زرد

فیلم با نمایش دادن چند جوان و خوشی‌هاشون از سفر کاریشون به ایتالیا شروع میشه و همه چیز اینقدر خوب و خوشه که از همون اول میشه وقوع یه بحران رو پیش بینی کرد.

میشه گفت فیلمی در سبک سینمای فرهادی،اما نه اونقدر موفق و نه فراموش نشدنی. 

از بهرام رادان بعد از بازیش توی بارکد انتظار  بیشتری داشتم، ساره بیات انگار نقش براش جا نیافتاده بود،دنیایی کاملا متفاوت ولی همون بازیِ سریال عاشقانه، بهاره کیان افشار هم همینطور. 

فیلم میتونست خیلی بهتر باشه اما طبق معمول از هر سرنخ، روایت و سکانس‌هایی که میتونست جذابیت فیلم رو بالا ببره سرسری گذشتن. 

برای من تنها ویژگی مثبت فیلم پرداختن به بحث اهدا عضو بود.