جادوی آدمها و مناسبات تکراریشان

زیر پنجره‌ی اتاقم یک کافه است. با صندلی‌های چوبی که داخل پیاده‌رو چیده شده و همیشه خدا جمعی دور میزش نشسته‌اند. 

هر چند شب یکبار از اتاقم شمارش معکوس جمعی را میشنوم که با هیجان از ده تا یک میخوانند و بعد با صداهای شادشان فریاد میزنند "تولدت مبارک" من شمعی را تصور میکنم که فوت و آرزوهای مگویی که در دل خوانده میشود.

کافه و آدمهایش روز و شب به یادم می‌اورند که زندگی در جریان است، مردم می‌آیند و میروند و روی فنجان‌ها رد ماتیک قرمز مینشیند و پاک مشود و شمع‌ها فوت و کیک‌ها خورده و آرزوها... آرزوها....

آرزوها که هیچوقت ناامید نمیشوند.... 

زیر دنده‌های چرخ

این دومین کتاب هرمان هسه است. کتابی بر علیه تعلیم و تربیت مرسوم که به عقیده‌ی نویسنده و تجربه شخصی خودِ او از 6 ماه تحصیل در مدرسه الاهیات و یک سال تحصیل در دبیرستان معمولی که هر دو با شکست مواجه شده بود و موجب افسردگی او در نوجوانی شده بودند، سلامتی و شادمانی را از دانش‌آموزان میگیرد. 

داستان کتاب درباره‌ی پسری است باهوش و بااستعداد که با دخالت‌ها و نگرانی‌های بیش از حد پدر و معلمان  روحش، سلامتی و نهایتا خود پسرک همه در هم شکستند...

قسمتی از کتاب:

رئیس مدرسه ترجیح میدهد که یک کلاس پر از آدمهای کودن و کندذهن داشته باشد ولی یک نابغه نداشته باشد. جدا هم حق با اوست. برای اینکه کار اون این نیست که افراد خارق العاده تربیت کند بلکه هدف تربیت کردن و پروردن لاتین‌دان، ریاضیدان و آدم‌های احمق صاف و ساده و شایسته است. 

برای قاپیدن رویاها دراز کردن دست کافی نیست، گاهی باید از استخوان‌هامان خشت روی خشت گذاشت

تابستان بود و در پارک تعداد کلاغ‌ها از آدم‌ها بیشتر... 

باد گرمی می‌آمد و روسری آبی کمرنگم را بازی میداد. همه چیز   آنقدر در نظر نزدیک می‌آمد که گویی دراز کردن دستمان کافیست برای قاپیدن رویاها... 

عکس آن روز را در آلبوم دارم، چیری که فرق کرده نه منم، نه تو نه شوق رویاهای بزرگی که قلبمان را از خواستن مچاله میکند، چیزی که عوض شده سنِ چشمانمان است...  از گذراندن واحدهایی سخت که خلاصه‌اش شده "عنوان"

تو میگویی باد ما را خواهد برد؟

ال از سفرش برایم یک دستبند با صدفهای یاسی رنگ سوغات اورد. درست شبیه دستبند قدیمی تری که سالها پیش از سفرش به جنوب برایم اورده بود. صدف‌های یاسی! خندیدم و گفتم سلیقه‌ات در این سالها هیچ عوض نشده! همان صدفها، همان رنگ... یادش نبود. گفت راستش برایم مهم نبوده چه طرح و شکل یا قیمتی باشد آخرش یک یاسی را برمیدارم برای تو. یاسی مرا یاد تو میاندازد. صدف باشد یا مایو یا دمپایی ابری.

همیشه دوست دارم بدانم آدمها با چه چیزهایی یادم میافتاند. وقتی آهنگی از قمیشی پخش میشود، زرشک پلو با مرغی که برای ناهار کنار عزیزانشان دارند، پاییز و هرچیزی که رنگ یاسی داشته باشد؟ 

فکر به اینکه یعنی چقدر خودم را  با جزئیات ساده‌ی زندگی آدم‌ها پیوند زده‌ام. 

که به قولِ فاموری، ترس از مرگ، ترس از فراموشیست! 

سبکی تحمل ناپذیر هستی

یه رمان پیچیده شبیه بقیه‌ی آثار کوندرا، ترکیبی از نگاهی فلسفی،سیاسی و روانشناختی.یه کتاب گیرا با عمق کافی...

این کتاب رو نخونده نذارین، و نصفه رها نکنین.

بخشی از کتاب:

در زندگی با همه چیز برای نخستین بار برخورد می کنیم. مانند هنرپیشه ای که بدون تمرین وارد صحنه شود. اما اگر اولین تمرین زندگی، خود زندگی باشد، پس برای زندگی چه ارزشی می توان قائل شد؟

یکبار حساب نیست، یکبار چون هیچ است. فقط یک بار زندگی کردن مانند زندگی نکردن است.

برباد رفته

خیلی چیزا غمگینم میکنه، غذایی که بعد ساعت‌ها زحمت خوب از آب درنیاد یکیش... 

دور، دورتر از دسترس

زوئی سوار تاکسی که شد و دست تکان دادیم برای دو روز دچار پرخوری عصبی شدم. وقتی برگشتم خانه و لیوان آب نصفه‌اش را جلوی آینه دیدم، وقتی برای صبحانه به بالکن رفتم و همه چیز در سکوت گذشت، یا کسی نبود که از پنجره‌ی اتاق برای دیدن چراغ‌های کوچک برجی دور خوشحالی کند،آنوقت بود که من خوردم و خوردم.

حالا همه چیز به حالت عادی برگشته، بعد از تمام این سالها خوب فهمیده‌ام کیلومتر و جاده و راه دور یعنی چه. قاشق‌های پلو را با آرامش میشمارم و حواسم هست نان تست صبحانه از یکی بیشتر نشود... 

چو بوی خوش آشنایی

اگر راهی برای برگشت به آغوش وبلاگ نویسی باقی مونده باشه، امروزه. شاید اگر منتظر متنی باشکوه‌تر یا استعاره‌های زیباتری برای بازگشت بمونم حسی که از دیشب روی نوک انگشتهام، شبیه به گزگز، به نوشتن وسوسه‌م میکنه محو بشه، اونوقت دوباره برگشتنش کسی چه میدونه  برای کدوم روز باشه!

"خلاصه‌تر اینکه،دهم خرداد بود، نوشتن مرا میخواند"... سلام.