دیشب نمیتونستم بخوابم.به یه چیزی فکر میکردم.یه داستان تلخ قدیمی.من یه عمو داشتم،خیلی دوستش داشتیم.عمو «ژان».مادرم دوست داشت آدما رو اینطوری صدا کنیم:نسبت فامیلیشون و بعد اسم کوچیکشون.مثلا:عمو برنارد،خاله ژن،عمه دنیز.

و عمو«ژان».اره دوستش داشتیم،همه خیلی دوستش داشتیم.به خاطر اینکه خیلی دست و دلباز بود.مجرد بود.بچه هم نداشت.ولی جونشو برای بقیه میداد.یه جور قدیس،واقعا یه قدیس.اگه واقعا قدیسی وجود داشته باشه.

و یه روز،تو یه تصادف مرد.یک دفعه.و توی خونه‌اش،باور کردنی نبود...فکرش هم نمیشد کرد.که چه چیزایی پیدا شد...

-چه چیزایی؟

چه جوری بگم؟چیزایی که قبل از اینکه خودش از بین بره باید از بینشون میبرد.راز بدبختیش... باید رازش رو با خودش میبرد.باید آدم همیشه رازش رو با خودش ببره.

شاید اصلا یه قدیس همین باشه: کسی که قبل از مردن حواسش هست که نیمه‌ی تاریکش رو پاک کنه و بعد بره...


اگر بمیری...

فلوریان زلر


پس گفتار کتاب-از نویسنده:

باید به دروغ دوباره حیثیت بخشید.باید دروغ را ستایش کرد.چرا که دروغ گفتن را بلد بودن،نوعی فضیلت است.البته در دروغ گفن باید بین آن چیزی که میتواند شرافتمندانه باشد و تغییر شکل مضحک حقیقت فرق گذاشت.

قدیس آن کسی نیست که وجهه‌ی تاریک در خود نداشته باشد.آن کسی است که قبل از اینکه از دنیا برود وجهه تاریک خود را به خوبی پنهان کرده است.اما وقتی مرگ ناگهانی،تصادفی و پیش بینی نشده است مشکل دروغ با همه بی رحمی‌اش مطرح میشود.و این همان موقعیت اولیه‌ی «اگر بمیری...» است...