اگر راهی برای برگشت به آغوش وبلاگ نویسی باقی مونده باشه، امروزه. شاید اگر منتظر متنی باشکوه‌تر یا استعاره‌های زیباتری برای بازگشت بمونم حسی که از دیشب روی نوک انگشتهام، شبیه به گزگز، به نوشتن وسوسه‌م میکنه محو بشه، اونوقت دوباره برگشتنش کسی چه میدونه برای کدوم روز باشه!
"خلاصه‌تر اینکه،دهم خرداد بود، نوشتن مرا میخواند"... سلام.
